Η Εθνική τον εαυτό της έβαλε από κάτω, όχι τη Βοσνία!

Σήμερα που μιλάμε το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα διεκδικεί με καλές πιθανότητες την παρουσία της στο Μουντιάλ. Εχει μπροστά του τρεις προϋποθέσεις. Πρώτον, να το βοηθήσει ένας από τους υπόλοιπους τρεις ομίλους. Δεύτερον, να νικήσει το Γιβραλτάρ. Τρίτον, να πάρει την πρόκριση στο μπαράζ. Τίποτα από αυτά δεν είναι εύκολο, ούτε καν η νίκη με το Γιβραλτάρ δεν θα πρέπει να θεωρείται τέτοια. Αλλά πάντως, η Εθνική μας το κυνηγάει. Κι όμως, τα σχόλια για αυτήν είναι πολύ λιγότερα από όσα θα ήταν αν είχε ήδη αποκλειστεί...

Του Θοδωρή Τσούτσου

Δεν είναι σημεία των καιρών. Συνέβαινε από παλιά, άλλαξε τη δεκαετία των επιτυχιών και τώρα η Εθνική μας το διεκδικεί πίσω. Ισως μάλιστα αυτό να είναι και το μεγαλύτερο κέρδος της πορείας μέχρι τώρα, ανεξάρτητα με το αν τελικά θα έρθει η πρόκριση στο Μουντιάλ. Η Εθνική μας θέλει να κερδίσει όλα όσα έχασε - για μια σειρά από λόγους - στα προκριματικά του Euro 2016. Να γίνει και πάλι ομάδα, να γίνει και πάλι ομάδα στην οποία θα παλεύουν να παίζουν οι Ελληνες ποδοσφαιριστές, να γίνει και πάλι ομάδα που θα την αγαπάει ο Ελληνας φίλαθλος. Το τελευταίο, να ξέρετε, είναι και το πιο δύσκολο.

Το πιο σημαντικό είναι ότι η Εθνική μας όλο αυτό θα ζητήσει να το πάρει πίσω με ποδόσφαιρο. Το όποιο ποδόσφαιρό της και ας μην κάνει σε πολλούς. Θα είναι το δικό της. Και δεν θα είναι ποδόσφαιρο για κουτοπόνηρους. Η Εθνική μας ποτέ δεν θα πήγαινε να παίξει την πρόκριση σε ένα χωράφι 10.000 θέσεων, για να μην μπορεί να παίξει ο αντίπαλος και για να είναι πιο κοντά ο κόσμος. Η Εθνική της μια φορά άλλαξε έδρα, πήγε το εντός έδρας μπαράζ με την Ουκρανία στο ΟΑΚΑ και κατηγορήθηκε, με πρώτο τον Οτο Ρεχάγκελ, μετά το 0-0, γιατί δεν έφερε σε δύσκολη θέση τον αντίπαλο. Η Εθνική, όμως, θεώρησε το ματς γιορτή και ήθελε περισσότερους Ελληνες στο γήπεδο, όχι μεγαλύτερη φασαρία. Τότε μάλιστα, η Ουκρανία είχε πάει το ματς στο Ντόνετσκ, όχι στο αχανές γήπεδο του Κιέβου. Και τελικά προκρίθηκε ο πιο ικανός και όχι ο πιο φωνακλάς. Η Εθνική μας ήταν στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2010, απέναντι στην Ουκρανία του Σεφτσένκο. Του τότε Τζέκο...

Τώρα η Βοσνία πήγε το Βέλγιο σε ένα γήπεδο που θύμιζε... Ζωσιμάδες της περσινής περιόδου. Μια τέτοια ομάδα δεν αξίζει να πάει στο Μουντιάλ. Μια ομάδα που απλώς έκανε μια εντός έδρας ισοπαλία με την Εσθονία, αυτό ήταν το μεγάλο της λάθος, ίσως και να το αξίζει. Διότι στο κάτω - κάτω η Εθνική μας ήταν τυχερή στο εντός έδρας ματς με τη Βοσνία, όταν και ισοφάρισε στις καθυστερήσεις απέναντι σε έναν καλύτερο σε εκείνο το ματς αντίπαλο. Αλλά η Εθνική μας έχασε στο τέλος τη νίκη στην έδρα του Βελγίου, ήταν εκείνη καλύτερη στην έδρα της Βοσνίας και έπαιξε στα ίσα το Βέλγιο στο Καραϊσκάκη.

Δεν δέχτηκε οχτώ γκολ σε δύο ματς. Αυτό έπαθε η Βοσνία από τους Βέλγους. Ούτε δέχτηκε 12, μόλις έξι και μην έβαλε τα 22 των Βόσνιων, αλλά εννέα λιγότερα. Δεν είναι η Χάρλεμς. Μια Εθνική είναι που περισσότερο χρειάζεται ισορροπία στα παιχνίδια της και αποτελέσματα. Οταν θα τα έχει αυτά, ας πετύχει και 1-2 πεντάρες, όπως οι Βόσνιοι. Αυτό για όσους χρόνια και χρόνια τώρα και ακόμη δεν έχουν καταλάβει σε ποια σημεία κρίνονται οι προκρίσεις στις μεγάλες διοργανώσεις. Τουλάχιστον ξέρει η Εθνική μας.

Πάμε στα μπαράζ τώρα. Αν η Εθνική μας βρίσκεται σε αυτά, θα ποντάρει την τύχη της ακριβώς σε αυτό που κυνηγούσε να πετύχει σε όλη τη διάρκεια της προκριματικής φάσης. Στην έννοια της ομάδας. Αν δώσει έτσι τη μάχη, όποιο και αν είναι το τελικό αποτέλεσμα, η ίδια θα έχει κερδίσει. Θα έχει κρατήσει πράγματα, πολλά πράγματα, για τη συνέχειά της. Πολύ περισσότερο αν καταφέρει να πάρει και την πρόκριση.

Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα σε αυτά τα προκριματικά δεν αναμετρήθηκε μόνο με τους αντιπάλους του, οι οποίοι μάλιστα - το Βέλγιο και η Βοσνία δηλαδή - ήταν ποιοτική. Αναμετρήθηκε πρωτίστως και κυρίως με τον εαυτό του. Αυτός ήταν ο πιο δύσκολος αγώνας. Τον κέρδισε. Οχι τον εαυτό των προηγούμενων ετών, αυτό θα ήταν εύκολο, διότι αυτή η ομάδα θα ήταν απλά η συνέχεια. Η Εθνική μας είχε να αντιμετωπίσει τον εαυτό που έχανε από τα Νησιά Φερόε και το κακό συναπάντημα. Αυτόν τον εαυτό τον έριξε νοκ άουτ. Τον έβαλε κάτω, τον ποδοπάτησε και τώρα που ξέρει, θα προσπαθήσει και να τον αφανίσει. Αυτό είναι το επόμενο μεγάλη στοίχημα.

Το πρώτο, αυτό που έθεταν παίκτες όπως ο Σωκράτης Παπασταθόπουλος στο ξεκίνημα αυτής της διαδρομής, να ξαναγίνουν ομάδα, το κέρδισε. Αν δεν το είχε κερδίσει, να είστε σίγουροι ότι τώρα όχι απλώς δεν θα μιλούσαμε για τα μπαράζ, τα οποία κάποιοι απαξιώνουν ξεχνώντας ότι μέσω αυτής της διαδικασίας πήγαμε στα δύο τελευταία Μουντιάλ, αλλά δεν θα είχαμε καν τη δυνατότητα να μιλάμε με τον Σωκράτη και τους διεθνείς της δικής του αγάπης για την Εθνική μας. Και όποιος κατάλαβε...